Rozdział 3

Założenie Teorii wiecznego istnienia

Teoria zakłada, że poza wszechświatem jest jeszcze inna rzeczywistość tworząca stan poza czasem i przestrzenią. Jest on źródłowy dla czasoprzestrzeni wszechświata. Ponieważ w stanie poza czasem i przestrzenią nie płynie czas ani nie ma przestrzeni, to powinien on być wieczny i nieskończony.

Dokładnie w ramach tego założenia teoria wiecznego istnienia wykazuje, że stan poza czasem i przestrzenią musi być istnieniem wiecznym i nieograniczonym. To istnienie łączy się z wiecznym Bytem Pierwoistnym. Jest On zintegrowany z tym stanem, to znaczy, że ten stan jest Nim, a On wypełnia sobą cały ten stan.

Stan poza czasem i przestrzenią – to stan niczym nieograniczony, ani czasem, ani przestrzenią. Stanowi on wszystko poza rzeczywistością wszechświata, czyli wszystko, co jest w stanie pojąć nasza wyobraźnia. Obrazowo można powiedzieć, że wszechświat tkwi wewnątrz stanu poza czasem i przestrzenią. Ten wieczny stan, inaczej nazwany sferą, jest jedyną „przestrzenią”, w której możliwe jest istnienie Bytu Pierwoistnego. Według teorii wiecznego istnienia wypełnia On ją całkowicie. Można powiedzieć, że utożsamia się z nią. Stąd powstało twierdzenie teorii wiecznego istnienia, że wszechświat powstał z Bytu Pierwoistnego. Zarówno istnienie stanu poza czasem i przestrzenią, jak i Bytu Pierwoistnego są głównymi pojęciami, z których wywodzą się wszelkie ustalenia tworzące teorię wiecznego istnienia. W pojęciu teologicznym sferę poza czasem i przestrzenią można nazwać światem lub wszechświatem duchowym.