Rozdział 21

Idea Opatrzności Bożej

Essenceizm stara się obiektywnie zbadać udział Boga w bieżącej historii ludzkości. Zgodnie z tym systemem Stwórca dzięki  prawom i zasadom wywodzącym się z Jego Osobowości oraz dzięki mocy stwórczej pochodzącej z Jego Pierwoistnej Energii stworzył rzeczywistość wszechświata. Zatem prawa przenikające wszechstworzenie wynikają ze Strony Duchowej Bytu Pierwoistnego. Mą one na celu doprowadzenia ludzi do stanu doskonałości. Ich działanie essenceizm nazywa Opatrznością Bożą.

Zatem Byt Pierwoistny może zaistnieć w naszej rzeczywistości tylko za pośrednictwem Swoich praw i zasad. Essenceizm zdecydowanie twierdzi, że Jego obecność nie polega na bezpośrednim udziale w życiu ludzkości. Takie błędne myślenie uniemożliwia ludziom prawidłowe zrozumienie istnienia Boga oraz zafałszowuje ich relacje wobec Niego. Opatrzność Boża często jest traktowana jako przychodzenie z pomocą ludziom przez Boga. Wynika to z faktu, że są oni udręczeni przez zło. Pozwala to wiernym wielu religii żyć nadzieją, że mogą zawsze liczyć na pomoc od Kogoś wszechmocnego i niezawodnego. Takie podejście ateiści traktują jako mrzonki lub złudne nadzieje. Essenceizm nie idzie aż tak daleko, jedynie zwraca uwagę na pośredni udziału Boga w życiu ludzkości. To wynika z głównej tezy tego systemu, że Bóg nie zna zła i nie ingeruje w obecną ludzką cywilizację, której nie jest autorem.

Według essenceizmu Opatrzność Boża istnieje od pierwszych chwil powstania ludzkości. Polega ona na działaniu Jego praw i zasad prowadzących wszystko, co On stworzył, do stanu doskonałości. Od początku była ostoją stabilności dla wszechstworzenia, jakby płaszczyzną równowagi dla wszystkich przemian dokonujących się na drodze tworzenia się przyszłego idealnego świata. Miała szczególnie pomagać ludziom w okresie ich stanu niedoskonałości, gdy sam Stwórca nie mógł ingerować w ich rozwój. Stąd ma ona charakter pośredniej opieki Stwórcy nad ludźmi.

Ilustracją działania Opatrzności Bożej może być historia ludzkości opisana w Biblii. Essenceizm traktuje opis biblijny jako dydaktyczną formę prezentacji dziejów ludzkości. Według tego systemu Opatrzność nabrała specyficznego znaczenia po upadku Adama i Ewy. Zaczęła bowiem działać w upadłym świecie jak stały drogowskaz wyznaczający zagubionym ludziom prawidłowy kierunek drogi do Królestwa Niebieskiego. Jej odnowicielskie działanie zaczęło się natychmiast, gdy tylko Archanioł Lucyfer przejął władzę nad Adamem i Ewą i doprowadził do ich upadku. Zaraz potem Abel, dzięki jej pomocy, mógł przeciągnąć Kaina na stronę dobra. Niestety, w tym pokoleniu nastąpiło zahamowanie jej wpływu z powodu bratobójczej zbrodni. Dalej historia wciąż przebiegała w podobny sposób. Zawsze, gdy tylko kolejna ingerencja Szatana doprowadzała do upadku kogokolwiek, kto działał na rzecz zbawienia, to wówczas Opatrzność wskazywała kierunek wyjścia z tej złej sytuacji. W wyniku prawidłowego odczytania jej kierunku pojawiły się takie wiodące postacie jak Noe, Abraham, Mojżesz aż w końcu sam Jezus Chrystus. W ten sposób Opatrzność Boża pośrednio wspierała i dalej wspiera proces zbawienia świata. Jednakże Bóg nie pomaga nam bezpośrednio, z uwagi na to, że nie zna zła, a zna tylko samo dobro.

Opatrzność Boża działa stale i nieprzerwanie na rzecz powstania Królestwa Niebieskiego. Bez względu na ludzkie błędy pozostaje niezmiennie aktywna. Jest absolutna, tak jak Byt Pierwoistny. Dzięki temu mamy zawsze stały punkt odniesienia w ocenie, co jest dobrem, a co złem. Jej prawa pozwolą nam kiedyś rozpoznać powracającego „Adama”, czyli Syna Bożego, niezbędnego do przeprowadzenia zbawienia.

Istnienie złego świata musi się kiedyś skończyć, gdyż Opatrzność Boża przewiduje tylko dobry świat. Gdy wreszcie nastąpi kres zła, to Jej prawa posłużą do przeprowadzenia tak zwanego Sądu Ostatecznego. Będzie to oznaczało ostateczne wprowadzenie w życie praw Bożych. Aby to lepiej zrozumieć, trzeba zadać sobie pytanie, kto ma brać udział w procesie zbawienia. Stwórca bowiem zawsze będzie działał tylko pośrednio, gdyż On oficjalnie zakończył już Swoje dzieło. Zamiast Niego bezpośrednie kierowanie zbawieniem musi wziąć na siebie Zbawiciel. Ludzie na Ziemi, aniołowie oraz zaangażowane w zbawienie osoby duchowe z raju powinny dać Mu się prowadzić, aby i one miały swój bezpośredni udział w zbawieniu. Istnieje wiele biblijnych sugestii wskazujących na to, że od czasu upadku w Ogrodzie Eden aniołowie wciąż wpływali na przebieg procesu zbawienia świata. Tymczasem chrześcijanie niezmiennie i wbrew logice wierzą w bezpośredni udział Boga w tym zbawieniu. W szczególności twierdzą oni, że w historii zbawienia po wielu mniejszych ingerencjach Stwórcy, dwa tysiące lat temu odbyła się ta największa. Oznacza to, że wysłał On Swojego Syna, aby Ten przez Swoją śmierć i zmartwychwstanie przeprowadził zbawienie świata. Essenceizm w wielu miejscach wyjaśnia nieprawdziwość takiego twierdzenia. Tym opracowaniem chciałbym uzmysłowić ludziom ich sytuację, aby nie działali po omacku i nie czekali na niespodziankę z Nieba. Wykazałem powyżej, że Opatrzność Boża jest ścieżką, którą ludzie powinni podążać, aby doprowadzić do zbawienia, czyli do powstania idealnego świata pod zwierzchnictwem Boga. Poniżej podaję jej definicję.

Opatrzność Boża – jest to działanie praw i zasad Bożych prowadzące wszystko, co stworzył Bóg, do stanu doskonałości. Ma ona charakter „odgórnie zaplanowanego” scenariusza Bożego, który ma na celu doprowadzenie ludzi do poziomu dzieci Bożych i powstanie Królestwa Niebieskiego. Opatrzność Boża nabrała specyficznego znaczenia po upadku pierwszych ludzi. Z jednej strony działa ona jak stały drogowskaz wyznaczający zagubionym ludziom w upadłym świecie prawidłowy kierunek drogi do Królestwa Niebieskiego. Z drugiej strony uruchamia ona siłę praw i zasad, z której ludzie mogą korzystać, aby nie dać się zdominować złu. Dzięki temu mamy szansę rozumieć Wolę Boga i odróżniać dobro od zła.

 

 

 

 

 

 

 

Essenceizm -

Analityczny system dla zrozumienia istnienia Boga, świata duchowego i wieczności człowieka

 

Ta strona internetowa przedstawia treść książek o systemie analitycznym essenceizm, który ukształtował:

                                                  Teorię Wiecznego istnienia

 1. Essenceizm 1 - “Bóg nie jest z tego świata”zrozumienie Boga

 2. Essenceizm 2 - “My jesteśmy z tego świata” - zrozumienie człowieka

 3. Essenceizm 3 - “Zło jest z tego świata” - zrozumienie zła

 4. Essenceizm 4 - “Wizja nie z tego świata” - zrozumienie świata

 5. Essenceizm 5 - “Wieczność nie jest z tego świata” - zrozumienie wieczności

 6. Essenceizm 6 - “Nieprawdziwi bogowie z tego świata” - zrozumienie roli religii

 7. Essenceizm 7 - “Miłość z tego i nie z tego świata” - zrozumienie siły miłości

    Wprowadzenie:  Zarys Teorii Wiecznego istnienia - broszura informująca o tej teorii